به گزارش آوای مُهر و به نفل از پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، سال‌ها است که عده‌ای درون کشور به دوگانگی میدان و دیپلماسی دامن زده و این واژگان را جدا از هم ابداع کردند. دو واژه‌ای که هیچگاه روبروی هم نبوده و اتفاقاً تکمیل‌کننده هم هستند. موضوعی مهم که متأسفانه توسط عده‌ای سیاستمدار دارای تریبون، خلاف آن فضاسازی می‌شود، به گونه‌ای که آنان نقش نیروهای نظامی در سیاست خارجی را منفی بیان کرده و به آن با بدبینی می‌نگرند. اما واقعیت جهان آن است که نه تنها این دو با یکدیگر بیگانه نیستند، بلکه نیروهای نظامی حامی اصلی سیاست خارجی بوده و دیپلماسی بدون نیروهای مسلح هیچ ضمانت اجرا و برگ برنده در اختیار ندارد. موضوعی مهم که به راحتی می‌توان نه در تاریخ سیاست خارجی جهان، بلکه در همین روزهای اخیر آن را به وضوح مشاهده کرد. فقط کافی است به همین مذاکرات اخیر پوتین و ترامپ نگریست که چطور بعد از سال‌ها کشمکش دو قدرت بزرگ جهانی در سایه تسلیحات نظامی با یکدیگر دیدار دیپلماتیک برقرار می‌کنند و چطور همان آمریکایی که رسانه‌های فارسی‌زبانش به نیروهای مسلح ایران و نقش آنان در دیپلماسی، هزاران ایراد می‌گیرند برای نمایش اقتدار نظامی آمریکا در زمان گفتگو با پوتین ایستاده به تشویق می‌پردازند و نمایش جنگ‌افزارهای آمریکایی در زمان گفتگوی طرفین را نشانه بلوغ سیاسی آمریکا و شکست روسیه می‌دانند. این در حالی است که همین‌ها، سفر یک مقام نظامی به کشورهای منطقه را دخالت در دیپلماسی دانسته و آن را کارشکنی در سیاست‌های خارجی دولت عنوان می‌کنند و یا اینکه برگزاری رزمایش نظامی و یا مصاحبه یک مقام نیروهای مسلح و حتی یک آزمایش موشکی را بهانه‌ای برای هجمه به نیروهای مسلح و تهام کارشکنی کردن آنان در مذاکرات سیاسی می‌دانند. اما جالب است همین‌ها به تحسین آمریکا و اروپایی می‌پردازند که سیاستمدارانشان همواره مهم‌ترین تصمیمات خود را در جمع نیروهای مسلح عنوان کرده و یا در بین مذاکرات از نیروهای مسلح خود به عنوان ضمانت نام برده و حتی به عنوان جزئی از دیپلماسی و در میان مذاکرات فرمان حمله نظامی را صادر می‌کنند. این‌جا است که دیگر باید فریب این ادعاها و درس‌های نظری سیاست خارجی را نخورد و هوشیارانه نگریست که چطور عده‌ای با چارچوب‌های فرضی که خود نیز به آن عمل نمی‌کنند دیگر کشورها را دارای محدودیت کرده و دیپلمات‌های آنان را از پشتوانه محکمی چون نیروهای مسلح تهی می‌کنند تا با ترس و ارعاب هر چه را که می‌خواهند به طرف مقابل بقبولانند.
